Ünnerwegs mit‘m Fohrrad
Veele Soken gefallt mi nich. Ober demmonstreren goh ik nich. Ik bün en Naturmensch, vun Lütt op an.
As lütte Deern mit mien Mudder in’n Woold. An’n Mittelweg dörch de Strooten un an de Alster. Un allerbest in uns Märchensiedlung un an den Öjendorfer See mit veel Woold un Feller ümto. För uns Kinner weer dat dat Paradies.
De Strooten weern noch nich fardig un Autos geev dat in uns Siedlung nich. Wi weern buten vun morgens, orrer no de School, bit obends. „Wenn es dunkel wird, kommt ihr nach Hause“ Dat weer de Parole vun de Mamis.
De Schoolweg weer 3 km lang (een Tour), wunnerbor. Wat geev dar dor allens to seh’n. Af un an heff ik wat an de Riestüten kregen wenn ik to Huus weer, wiel ik stünnenlang ünnerwegens weer. Wi harrn jo ok keen Klock.
Mien Weg no de Lehrstell weer ok 2,5 km lang, een Weg. Un dat veer mol an’n Dag, denn Meddageten geev dat to Huus. Un dat hett nich lang duert, weer Schietbüdel al dor un wi hebbt mit Fohrrad Rahlstedt unseker mookt. Un denn de Klapprööd in unsen Hutschefidel packt un af no Schleswig Holstein, vun Osten, Süden, Norden un Westen.
Denn keem de ganz grote Tiet – Europa mit Fohrrad. To’n Bispill Swiez, Malle, Schottland, Jacobsweg. De Strooten weern noch nich so full un de mehrste Tiet weern wi sowieso „Im Wald und auf der Heide“. Klor, wi weern ok in Hamborg veel ünnerwegens. Oh’n Navi, mit’n Kort. Un wenn dat gor nich güng, heb wi de Lüüd froogt.
Nu sünd wi in Neendörp to Huus. Jümmers noch allens mit Fohrrad. Dat gifft twee Strecken, de sünd för’t Hart un um to sik sülm to komen. Bi de Een gifft dat Keuh, noch mit de Kalverken dorbi, op de Wisch. Un de Anner geiht Richtung Moor. Op düsse Tour gifft dat enen groten Placken Gröne Weiden. Wenn ik Glück heff sünd de Schottischen Hochlandrinder ganz vörn an’n Weg. In de richtige Tiet sünd ok de Lütten dorbi. Knuddeln much man de eegentlich. Ober de Pascha passt op. Ik stoh, kiek mi dat an un segg to den Boss „Naaaaa“, mehr nich. Un denn, ik mag dat meist nich glöven, stappt he mit siene, so an de 600 kg, op mi to un kiekt mi an, mehr nich. Of he nun plinkert kann ik jo nich seh’n achter siene Duerwelle.
Ik frei mi jümmers op düssen Weg un bün ganz opreegt, op de ganz Herde wedder dor is. Un wenn ik an’n Tuun stoh, kümmt he vun ganz alleen. Ik glööv he mag mi, de Bulle ut dat Ohemoor.
Silke Frakstein