Winter in Hamburg
Beid’ stoht se op, foot sik an de Hannen un denn: Een, twee, rechts, links, suutje un week grod as weern se tosomen wussen. Denn foot he her um de Taille und wedder: Een, twee , rechts links. Wat scheun antosehn. Se goht utenanner un sünd blots noch mit enen Finger tosomen. So as bi Michelangelo sien Moleree. Op een Been trüchoors geiht’t nu wieder. Bautz, dor liggt se op ehrn Achtersteven. Mookt nix. Opstohn un wedder vun vörn. He strokel ehr so‘n lütt beten de beiden Achterbacken. Un denn noch mol – klappt beter. Acht Lüüd sünd togang, jümmers twee und twee. Ok mol twee Froonslüüd. Se dreiht sik – fohrt alleen. Suutje un mit sik un de Welt tofreden.
Jümmers wenn ik no de Bibliothek in de Peterstroot ünnerwegens bün bliev ik hier stohn un dat Hart geiht mi op. Blots an de kolen Feut mark ik woans de Tiet vergeiht. Den Larm vun de linke Siet heuer ik nich. Dor sünd de Jungs togang: „Paß doch auf Du Blödmann. Achtung von rechts – peng liggt dree op’n Mors. Tooor, Tooor, gewonnen, gewonnen. Hab ich doch gleich gesagt: Ihr seid Flaschen“.
In de Mitt sünd de Deern an’t krieschen: „Huch – Aua – Hilfe!“ Ik mutt bi den Larm an enen Heuhnerhoff denken! De eene Deern kann noch nich alleen op de Dinger fohren un hett vör sik ’n Stohl un schuuvt dormit selig un tofreden över de Bohn. Ehr Fründin is al wat wieder un dreiht en Pirouette. De Arms no boben denkt se seker an de Priesrichter un de Tallen 6 – 6 – 6 – 6. Drööm man wieder mien Lütte Deern. Dat Leben liggt vör di.
Ik kiek wedder no de rechte Siet. Dor is allens as in’n Heben, bi de Grufties, week un scheun. Mit’n Grientsche und tofreden goh ik wieder.
Wo ik weer? An de Iesbohn in de Wallanlogen vun Hamborg.
Silke Frakstein