Schummertiet

Oppassen bi’n Spazeergang

Der goldene Oktober? Ne so richtig warrt dat nix düt Johr. Gaaanz düüster weer dat buten. Ne, nich so swattendüüster as an’n Äquator, obers uns lütt Lamp an de Huusdöör weer twei und dorüm kunnen wi toeerst nix kieken.

Denn treckt wi uns ’n lütt beten wat över un mookt enen Spazeergang. Wi hebbt de Wischen mit allens wat dorto heuert direktemang vör de Döör. Un dennso bi Schietbüdel fein ünnerööschen, dat is wunnerbor. Wat weer dat noch för’n Leben ringsüm un dat güng al op teihn to. De en orrer anner Vogel meld sik noch half in Droom, dat raschelt un wispert ut alle Ecken. Un Fladdermüüs weern ok dormang. Romantik pur.

Dor, op eenmol: Uff, Uff, Uff, Uff achtern Knick – wat weer dat?
Wi bleven stohn, un ik grabbel no de Hannen vun Schietbüdel. Uns Ballermann harrn wi nich dorbi. Bi so’n Spazeergang? Dor keem dat al wedder: Uff, Uff, Uff, Uff. Oh nee oh nee oh nee. Dor liggt en un kann al gor nich mehr snacken. Tja, dat helpt jo nu allens nix. Wi mööt den Minschen doch to Hölp komen!

„Wüllt wi nich lever de Udels Bescheed seggen?“ froog ik Schietbüdel. „Oh’n Handy? Bit de dor sünd, is He orrer Se al lang doot!“
„Bleiben Sie ganz ruhig, wir kommen,“ reupen wi in den Knick un jumpt denn achter dat Gebüsch.
Un denn? Jo, denn harr dor gor nich veel an fehlt un wi harrn so’n lütt Liebespoor tweipedd. Twee Swienegels weern grod dorbi un moken lütte Swienegels.

Also, oppassen in’n Duustern.

Silke Frakstein