Weihnachtliches op Platt

Mien Kinnerdroom

As lütte Deern heff ik to Wiehnachten mol enen Kookherd schenkt kregen. Mit Pütt un Pann un Sleef (Holzlöffel) un allens wat dor to heuert. Een „Kaffeeservice für 12 Personen“ weer ok dorbi. In root un ut Bakelit, mit ganz lütte Löpels. De Sabbeljetten hett mien Vadder ut Zeitungspoppier trechtsnippelt.

De ganzen Wiehnachtsdoog weer ik an’t Backen un Koken. Vanillepudding kunn ik allerbest. Blots mit den Koken hett dat nich klappt. Ik weer rein verbiestert. Ik heff dat doch jüst so as mien Mudder mookt. Wer doch jümmers in de Köök dorbi. Obers ne, mit mienen Koken weer dat jüst so as in dat Märken mit den Ries: Dat ward jümmers mehr un mehr. Ut mien lütte Backform leep de Deeg man so ruut. Ik seet nu vör de Klapp un heff „affüllt“. As nu allens vull weer, wuss ik mi nich mehr to helpen un heff luuthals „MAMA“ brüllt. Toerst geev dat wat an de Riestüten, un denn dat Füerholt rut. No dat Donnerwetter droff ik denn ok mol wat seggen un heff nu nipp un nau verkloort, wat in mien Deeg binnen weer.
Jüst datsülvige, heff ik seggt, wat ok bi di binnen is: Mehl–Zucker–Melk–Bodder. Lüerlütte Portionen notürlich. Obers: Een grotet, ganzet Ei vun Henne „Zarah Leander“ un een ganze Tüüt Backpulver. „Ach Deern“ hett Mudder blots noch seggt. Wunnerscheune Wieh­nachten weer dat.

Un nu, veertig Johr, loter stoh ik vör den Loden mit den Nomen „Die Puppenstube“. Mit grote Ogen goh ik vun een Finster no dat annere. Poppen, Poppen, Poppen. Grote, lütte, swatte, to’n knuddeln, ankieken un spelen notürlich. Un dorto dusend Soken för de Poppen: Scheuh, Büxen, Hööt, Strümp. Ach, ik kann dat allens gor nich optellen. Denn weern dor ok noch Poppenhüüs un Stuven un ok wedder dusend lütte Soken de to so’n Huus dorto heuert.

Ik heff de Tiet vergeten un de Verkeupersch froogt, ob ik mi villicht mol allens ankieken dröff. Keupen wull ik nix. As ik grood vör so’n Speelhuus stunn, dree Etogen mit Souterrain, un wiet weg weer mit mien Gedanken, kümmt dor doch so’n ganz dynamisches Mannsbild in’n Loden un quasselt in sienen Laberknoken: „Ich komme heute später Schatz“ un to de Verkeupersch seggt he: „Packen Sie mir das Haus hier ein, ich hole es gegen 17.30h ab.“ — „Ja, ja Schatz“ — „Was kostet es eigentlich? Vierhundert? Na ja, eigentlich ein bisschen viel für den Nikolaus. Aber was soll man machen Hähähähä!“ Denn keek he mi an und froog: „Oder gehört es Ihnen, Gnädige Frau?“ „Mi? Nee, ik harr blots enen lütten Kookherd mit Esbit und weer glücklich un tofreden.“

Silke Frakstein