Nu kümmt dat Freuhjohr, un dennso bruukt wie Froonslüüd enen niegen Hoorschnitt
Ik find Putzbüdel scheuner. Kommodig de Hoor snieden loten, vertellen vun düt un dat un de niegen Norichten vun de Nobersche mit anheuern.
Putzbüdel is för de Froonslüüd ’n bannig wichtigen Kroom.
Af un an mutt man sik ännern, sünst markt de Kerls gor nich mehr, dat wi dor is.
Also, dütmol nich no de Deern ut den Salon……………. (mit de ik bannig tofreden bün) un ok nich in den Loden wo XXL–CUT ansteiht. Denn de mookt mi dat villicht to „cut“. Nee, hen no so’n Hairdresser–Cut and Style — steiht an den Loden.
Ik also rin in den Loden un denn geiht los: „Hallöhchen“ ich bin die Susi, ich trage Sie erst einmal in die Kartei ein.“ „Gwendolin“ hett mi op’n Stohl sett un „Annette“ hett mi de Hoor wuschen. „Sabine“ bröch mi ’n Koffi: „Oder wollen Sie lieber Champagner, das regt an?“ Nee, leber nich, denn so bilütten reeg ik mi op. Dreeviddel Stünn sitt ik nu al in den Loden un de Hoor sünd al wedder dröög. Füünsch dreih ik mi üm un gau kümmt „Susi“ un seggt, dat „Mike“ glieks bi mi is, üm sik mienen Kopp antokieken. Sinnig fang ik an mi to verännern: In de Feut kribbelt dat, de Hannen trommelt un de Hoor stoht piel in de Hööchte. „Susi“ winkt mi nochmol to un sett ’n Grientsche op un denn endlich is „Mike“ dor. Mit „Tachchen“ steiht he nur dor, fummelt an miene Hoor un seggt: „Aber, aber, was haben wir denn da? So viele graue Haare? Also da müssen wir — keen kümmt denn nu noch — etwas mehr Farbe und Leben reinbringen. Ich denke mir das so: drei Strähnen dunkelblond, fünf hellblond und hinten peppig gemischt.“ Dorbi zupft he jümmers an de Hoor rüm dat ik dat Gefeuhl heff, op mienen Kopp is’n lütten Pingpongball togangen.
Eegentlich is dat nu an de Tiet, de Lodendöör vun buten dicht to moken.
Obers — ik heff mi dat vörnohmen un neeschierig wat kümmt, bün ik ok.
Mit veer Lüüd fummelt se nu an mienen Kopp rüm. No tweeunhalf Stünnen bün ik fardig. Nich bloots mit de Hoor.
An de Kass mutt ik bi dat Betohlen eegentlich noch ’n Cognac hebben.
An de Döör sünd se all versammelt: Susi, Gwendolin, Annette, Sabine un Mike un drückt mi de Hannen. Ik ok, versteihst?
Tohuus roop ik glieks mien Fründin an un froog, wat ik nich glieks mol langs komen kann. Klor, seggt se, de Koffi is denn ok fardig.
Ik pingel, se mookt op, un kriggt grote Ogen. Klappt de Hannen tosomen un seggt: „ Um Gottes Willen, wie siehst Du denn aus, ist deine Friseuse krank?“
Silke Frakstein