Ein Zwischenruf von Silke Frakstein
10.000 Wohnungen in’t Johr wüllt se in uns scheune Stadt op’n Weg bringen. Un de Politikers sünd ok noch bannig stolt, dat se dat op’n Weg bröcht hebbt. Se strohlt in de Kamera un — de „normalen Lüüd“ schüttelt blots mit’n Kopp. Irgendwie kriggt „de dor boben“ nich mehr so richtig mit wat löppt. De Natur geiht flöten un All wunnert sik, wenn jeedeen Beek, jeedeen Wisch överlöppt, orrer ünner Water steiht. Verdichtung is dat scheune Wort.
Wenn ik hier in Neendörp mit Fohrrad ünnerwegens bün löppt mi dat koolt den Rüch hendol. Scheune Hüüs, mit’n grooten Goorn warrt afreten un de olen Bööm — weg dormit — un denn kümmt dor so’n Schuhkarton mit lütte Finster binnen, hen. Villicht noch 1 qm Rasen un op jeden Fall Kirschlobeer. Dor bruukst di nich veel üm to quelen. He bleuht nich, rüükt nich un de Pieper goht dor ok nich rin. Jüst so as in den Rhododendron. Ober de bleuht wenigstens noch.
Dat geiht mi allens in’n Kopp rüm wenn ik obends op’n Kollauwannerweg op de Bank sitten do. Dat Vogelkonzert is sowat vun wunnerbor. Ik mook de Oogen dicht un mien Seel warrt wiet. No den Regen rüükt dat ut alle Ecken. Holunder, Jasmin, de Wischen mit dat hoge Gras. Wolang noch? Kümmt de Bumaschien vun de Autobohn un nimmt uns ok noch dat letzte Stück greun weg? Mi wart bang to moot.
Silke Frakstein