Dor is se jo al wedder
In Bämsen (dat is „Bad Bevensen“) kannst veel beschicken. Swemmen, mit Rad fohren, op de Bank in de Sünn sitten – nanu, dor is se jo al wedder. Villicht op’n Wekenmarkt bummeln.
Ik bün geern an den Kanol. Wutt, wutt, wutt mookt de Schepen, dat is god för de Nerven. Oh nee, dor sliekt se al wedder üm de Eck, un is ok noch nackt. Dat gefallt mi nich, ik fohr wieder, dreih mi nochmol üm. Ne, nix to seh’n.
IK fohr op de annere Siet vun den Kanol, dor weet ik en Steed mit veele scheune Poggenstöhl. Achterno stoppel ik denn Kantüffeln. Hmmm, niege Kantüffeln mit Quark un Leinenöl.
Dat is ’n beten unheemlich, wiel dor sünst keen Minsch to sehn orrer to heuern is. Egol – ik sammel, un frei mi op de Mohltiet un batz, is se wedder dor. Man in de Tünn – ik hau af.
Ik goh to’n swemmen, dor kann se nich hen. Doch achterno, as ik op de Terrasse vun dat Kurhaus Restaurant sitten do un mi dat kommodig moken will, is se wedder dor.
So bilütten warr ik rammdösig. Ik meen, se deiht mi jo nix un de Udels kiekt mi seker mit grote Oogen an wenn ik dat vertell. Ober wat will se denn vun mi? un wat blifft mi noch?
Radfohren un swemmen, dor kümmt se nich hen. Eeten geiht blots noch binnen in en Lokol. No Kark gohn, geiht ok. Wekenmarkt ward schwierig. Denn bummel ik dörch de Lodens.
Jo, dat is meuglich geiht ober an de Knieptasch. Ne ne, wat’n Tostand. Un ik wull so richtig relaxen. In mienen Kopp geiht allens dörchnanner.
Wo kann ik noch hen, un wo nich. Överall is se. So bilütten war ik nerveus.
Eerstmol ganz ruhig. Ik köff mi ’n Stück Koken, so’n richtigen Kalorienbomber un denn sett ik mi op’n Balkon un denn warrt sik wat finnen – jawoll. Schiete seggt Fiete, dor hett’n Uul seten.
Ik bün grod bi dat Sahnestück, dor kümmt se över de Brüstung. Nu langt dat, nun is dat sowiet – ik nehm dat Metz, un mit all mien Kraft hau ik to. Un se is doot, de Nacktsnick.
Silke Frakstein
