Weihnachtliches op Platt
Vor’n poor Doog stunn in de Zeitung: „ Wer hat noch seinen alten Adventskalender, bitte melden bei…“
Mien Klenner weer in mien Kinnertiet al antiquarisch. Dree Göörn, un ik weer de letzt, weest Bescheed! Ik harr ganz wat anners.
Keen en ut miene Klass harr sowat! Dat weer in de 50er Johrn en echte Sensatschoon. Wat dat weer? Een Adventssnoor. 24 lütte Poketen, jedeen anners inpackt, bummeln vun en Eck no de anner Eck in de Köök. Ik weer jümmers rein ut de Tüüt un wull to geern weten wokeen de dor ophangt hett. Heff ik obers nich rutkregen. Dat Afsnieden an’n freuhen Morgen, wenn all mien Fründinnen dorbi weern. Ik segg di: Dat Begeevnis in de Stroot!! Junge, Junge wat for’n Larm un Opregung in de Köök. Wat weer an düssen Morgen dor binnen? Manneln orrer Rosinen orrer villicht sogor en Piep ut Lakritzen mit’n Kopp ut Schuum? Dor dröffen denn all mien Fründinnen enmol an licken.
De Poketen an’n Sünndag weern wat grötter un in en weer de Koort för dat Wiehnachtsmärken. Mien Broder is bannig wat öller un in sien Bank geev dat jümmers för all de Kinner Kakao un Bodderkoken un achterno all’ Mann hoch in’t Wiehnachtsmärken.
Wenn an’n drütten Sünndag de Koort noch nich dorbi weer, kunn ik vor luter Opregung de ganze Week nich slopen. Ober – he hett jümmers an mi dacht. Dat scheunste Märken weer Peterchens Mondfahrt in’t Schauspeelhuus.
Mien Vadder is nu al öber 50 Johr nich mehr op de Welt, ober sien scheune Adventssnoor kann ich nie nich vergeten. Denn he weer „Dat Christkind“. Scheune Adventstiet för all de groten un lütten Kinner.
Silke Frakstein