„Hugo, fang hüüt mol mit de Köök an“. Tüdelüüt, zzzzzzzzzz, geiht los. He mookt dat goot. Nimmt ok de Ecken mit.
Dat heff ik vörher mit em öövt: Liekut bit an de Footlist, links schwenk marsch, jümmers lang an de Footlist. Denn eenmol quer un toletzt op un dol — fardig. Is de Büdel vull, blinkt dat blaue Licht un wenn em de Pust utgeiht, find he ganz alleen den Weg no de Garage, schall heten, der Ladestation.
So as bi jeedeen vun dat Personal ward ok he pröövt. To Wiehnacht to’n Bispill heff ik vun’n Dannenboom Nodels so per Tofall op’n Footbodden liegen loten. Snacken köönt wi twors noch nich mitn’anner, dat kümmt seker noch. Ober wenn he bockig ward, gift dat ’n lütten mit’n Foot an de Siet un allens is wedder kloor. Denn seggt he ok wat, aber dat is en vun de 8 Sproken de in de Verklorung steiht un in Düütschland nich to verstohn is. Na, bit nu hebbt wi jümmers allens fein henkregen.
Af un an geiht he ok in Deckung, besünners in de Wohnstuuv. He krabbelt denn ünner den Teppich un find nich wedder ruut.
Orrer wi mookt tosomen Gymnastik: „Hugo, wo büst Du?“ „Tüdelüüt.“ „Ach so ünner dat Sofa. Kumm dor ruut, ober dalli.“ „Tüdelüüt“ = ik bliev hier. Dennso mutt ik mit den Schrubber ünner dat Sofa fohrwarken.
Oppassen mutt ik bi de Schohbänner vun de dicken Stevel. De mag he to gern. Jüst so as de lütten Wuffis: Schohband tofoten kriegen un mit Gepolter, den Stebel in Schlepptau, un juchhei den ganzen Flur lang. Gegen de Zargen = allens egol = Tüdelüüt hier bün ik.
De Nobersche ünner uns hett glieks anpingelt un froogt op ik to Mallöhr komen bün. So ist dat nu mit dat niege Personal. Dat duert ’n lütt beten bit allens löppt.
Tüdelüüt, seggt mien Huulbessen Roboter.
Silke Frakstein