Theoterstück in dree Akten
Ach, wo weer dat doch vördem mit dat ole swatte Telefon bequem. Ik bün nu mit Highspeed in dat Internet togangen. Mit mien Flat-Rate geiht dat stünnenlang. Bruuk ik gor nicht, weer obers bi dat Angebot mit bi. De Weg no dat Highspeed weer mit Steens ploostert. Felsen legen dor ok. Af un an hebbt wi ok enen Findling funnen. Un jümmers, wenn wi wat funnen harrn, heff ik an den „Homosapiens“ dacht. Den sien Weg weer ok bannig swoor. Mit de Technik is dat jüst so as mit „Mecklborger Feut un Pariser Scheuh“.
So füng dat an: – Sie bestellen – wir schicken – ein Kinderspiel für groß und klein. Dor keem son’n lütten griesen Kassen un denn de „Splitter“ un achterno weern wi „zersplittert“. Nix, gor nix güng mehr. Anpingeln bi den Techniker un em vertellt, woans wi dat mookt harrn (also Schietbüdel hett dat mookt ): „Soso, Sie stehen jetzt also auf dem Flur, die Dose befindet sich da und da, richtig?“ Jo, jo, weer allens richtig. Ik harr den Indruck, der Kerl steiht neben mi in de Wohnung. Schaneerlich, ik weer noch nich mol kämmt!
Sowiet weer allens allerbest: „Was haben Sie denn für ein Gerät?“ “Kombi,“ segg ik, „kann allens: Telefon, FAX, Blechalma“. „Seriennummer? „7211“ „Oh Gott, die ist in der Liste gar nicht mehr aufgeführt“ „Ääh, hmm, das Gerät ist 7 Jahre alt“, geev ik to Antwort — S T I L L E.
Na, wi hebbt dat henkregen. Ik harr nu ene T-Net Box. Un wo heet dat so scheun: „ He seggt mi nix un ik segg ehr nix.“ Wi harrn keen Ohnung vun’nanner. Wat’n Glück, dat wi blots nette Lüüd kennen doot. De Reken keem. Dor heff ik dacht: „Keupen wull ik dat Ünnernehmen eegentlich nich.“ Wedder ran an den Kunnendeenst. Nette fründliche Deern dor in dat Callcenter, ut Bayern: „Sie werden freigeschaltet, und das machen wir alles von hier aus.“ Tjä, denn fangt dor man endlich mit an, heff ik seggt. Ik telefoneer un bün an’t Surfen as so’n Profi. Bi de nehgste Reken weer ik bannig füünsch. De schüllt nich mien Konto freischalten, sünnern de Highspeed – Dingsbums dor. Dütmol weer dor en Mannsminsch in dat Callcenter: He tippt allens in un seggt denn: „Kein Wunder, Sie gehen noch Analog rein!“
De mehrsten Theoterstücken hebbt dree Akte, un düt weer de erste. In den tweeten Akt heff ik mienen Reekner op’n OP Tisch bi en Computerloden leggt. Un in den drütten Akt hett sik nich „Der unglückliche Liebhaber“ ophungen, nee mien Computer. Kai, en netten jungen Mann, de dor an rumfummelt harr, weer mitn‘mol kriedwitt. Obers mien Computer hett „Piep“ seggt. „Oh, er lebt“, sä Kai, „nun wird alles gut“. Weer dat ok. Un op düsse Ort kümmt jung un old tosomen.
Intwüschen heff ik mi en Headset köfft. Dat sünd Kopfhörer mit en Mikrofon vörn. Sowat hebbt se in de Callcenter op’n Kopp. „Oh, mien Haedset“ segg ik to den lütten seuten Paketboten. Un nu himmelt he mi an. Man, so’n Grotmudder un denn en Headset.
Bi Medimax, orrer wo den Lodens heten dot, heff ik mi en USB-Stick un en Flash Kort köfft. Op düssen lütten Dinger passt bit to 6 Stünnen Musik rop. Ik wull mi gern nochmol bi den Verköper afsekern op dat ok allens tosomen klappt un so. He hett mi ganz leev in’n Arm nohmen un mi nochmol allens verklookfiedelt. De lütte Hifi dorneben, so üm de 16 Johr oolt, wusst im Momang gor nich wat he seggen schall. Denn hett he mi anstrohlt un den Dumen no boben streckt.
Silke Frakstein