Wenn einer op Reis geiht, kann he wat leren

Wi weern kottens ’n poor Doog in de Eifel. Mit’n Bus. Mit Fohrrad jeedeen Dag so 60 bit 80 km, dat klappt nich mehr. Uterdem is de Eifel nicht so ganz eenfach mit Fohrrad. Erst nu, wo dat E-Bikes gifft, is dat beter.

Annere Länner, anner Sitten

„Parlez-vous francais? Jo, jo, sabbel Di dot, juchhee.“ Dat hebbt wi freuher as Kind jümmers seggt.

So richtig kann ik mit de Franzmänner nix anfangen. Se harrn uns Hamborg jo ok bannig in de Mangel vun 1806 – 1814. Un veele Wöör un Snacks sünd hangen bleven: Tante Meyer = Tente Amenager, Schirm = Parapluiem, schwindelig = plümerant. Dat gifft sogor en Französisch-Plattdeutsches Wöörbook. Un Baguette un Croissant eet wi ok intwüschen. De Sprook heuert sik wunnerbor an un weer bi den Adel freuher begäng: Regenwurm = ver de terre = Mettenmors, Portemonnaie = Knieptasch, Zwiebel = oignon = Zippel.

Wohen? froogt mien Kumpel op’n Weg vun Afrika no Hamborg. Wedder no Neendörp. Is twors ’n beten luut vun de Autobohn, ober to freeten gifft dat noog un kannst ok in Roh de Kinner groot kriegen.

Is dat komplizeert

Mien Dükersieder weer twei. Dat weer so’n lütten, so för Reisen un Camping. Hier in Neendörp hebbt wi jo noch all de Lodens to’n inköpen. Un in’t Blatt stunn en groot Artikel över dat Thema. Wo scheun un praktisch so’n lütt Ding is. Ober, dor hett’n Uul seten. In de Lodens hebbt se mi mit grote Ogen ankeken, un: „Nein, so etwas führen wir nicht mehr.“ Also no de Stadt. Noch gifft dat jo Koophüüs. Nix, nix, nix. Kinners, wo leevt wi denn?

Noch eenmol ganz wiet weg

Dat Fröhjohr sitt in alle Ecken. Eenfach wunnerscheun.

De Lüüd ünnerwegens lacht mi to. Jeedeen freit sik över dat Grön vun de Bööm, un den Gesang vun all de lütten Pieper.