So een Chaos
Dat Kinnerspill kennt seker jeedeen. Un wi harrn bannig veel Spooß dorbi.
An Bomben hebbt wi nich dacht, dortomolen. Un ik heff „Gomorrha“ in Hamborg nich beleevt. Un ok achterno nich veel heuert un sehn.
Blots eene Sook hett in mien Kinnertiet en grote Rull speelt, De Habammstasch. Se weer in’n Krieg dorbi un noher bi Gewitter. Denn seten wi all tohoop inne Köök. Dat rummelt un blitz buten un mien Mudder seggt bi jeedeen Dunner: „Ohgottogottogott“. Mien Vadder nehm ehr in’n Arm un seggt: „Emilie, es ist ein Gewitter und der Krieg ist vorbei.“ Ik heff smuustert. Lachen dröff ik nicht, dennso geev dat wat an de Riestüten. Ober hitten Fleedertee geev dat un ik heff mi op mien Bett freit.
De Tiet löppt, dat Huus vun miene Öllern is verköfft un eenes Dogs stunn mien groten Broder bi mi för de Dör mit de Hebammstasch un veele olle Popperen. Ik kunn dor im Momang nix mit anfangen un de Tasch keem in eene Eck. Af un an weer se bi een Lesung dorbi ober denn heff ik ehr ganz vergeten.
Nu wull ik ehr verschenken. Ober dat kümmt nu nich mehr infroog.
Worüm?
Wi harrn kottens een Bombendrohung, direkt vör de Dör. So’n 500 kg Ding mit’n Säure Zünder. Also een vun de gefährliche Oort.
Grote Opregung, klor. Köönt se dat Ding nu vör Ort twei moken? Wenn nich, dennso kümmt Evakuierung. Un wi dorbi.
Un so keem de Froog: Ich packe meinen Koffer und nehme mit? Veel Tiet hett man jo nich. Villicht de Popperen – den ganzen Ordner? Geld is klor. Wat to eeten un to drinken? Dat Schmuseküssen? Niege Unnerbüx? Wat harrn de Lüüd in Kriegstieden dorbi?
De Tasch steiht nu mit all de Soken in’n Keller. Denn, op dat Gelände, wo se de Bomb funnen hebbt, weer to Kriegstieden ene Flakstellung un de Flughoben weer jo ok in de Neegde. So männigeen Karwenzmann kümmt seker noch no boben.
Un jüst op dat Gelände is nu de niege Führwehrwach plont.
Na denn: LA LÜ LA LA
Silke Frakstein