De Ness lööpt as‘n Woderhohn
Kottens weern wi op Hochtietsreis – 60 Johr – Stimmt wohrhaftig!
Wi weern mit’n Bus ünnerwegens un dor hebbt wi den Snööv vun de letzte Bank ok mit afkregen. Mi gung dat bannig dreckig. Also: Rin in de Puuch. Socken an, Warmbuddel, warme Kantüffeln op de Bost un an de Ohren, un Heuhnersupp. Schietbüdel harr de Köök: Nudeln, Nudeln, Nudeln, Suppe, Suppe, Suppe. No söss Doog heff ik mi op rappelt.
As ik mi so in Spegel ansehn heff „war die Erschütterung groß“. Nie im Leben, heff ik dacht, kannst so no buten gohn. De Kosmetik helpt di jo in alle Lebenslagen. Also een Feuchtigkeitsmaske för de reife Huut. Ik weer ganz ruhig un so’n lütt beten indruselt. Schietbüdel keem rin, heff ik gor nich markt, un schreet: Um Gottes Willen was ist denn jetzt noch passiert? Villicht hett he dacht, dor liggt mien jüngere Süster?
Silke Frakstein