De Dedektor

Mien erster Walkman

Kümmt allens wedder, heet dat jo, stimmt. Radio, so as in mien Kinnertiet. Groten brunen Kassen, mit Knööp un’n Skala. Ober – binnen süht allens anners ut. Kassettenspeeler, CD-Speeler, USB un nicht to vergeeten de scheune Schallplatte. Un dorüm heet dat Ding ok nich mehr Radio, sünnern Soundmaster. Un wiel de Soundmaster groot un swoor is (8 kg), gifft das glieks den Disch dorto.

In de Bohn, orrer in’n Bus hebbt de mehrsten den Knopf in‘t Ohr. Wenn de jungen Lüüd denn so tosomen sitten doht, mit den Knopf in’t Ohr, mutt an mienen ersten Walkman denken. Mien Tan’t Grete un Unkel Willi weern Grootöllern-Ersatz. Ik harr de beiden vun Harten leev un wenn mien Mudder greunet Licht geev, dennso mit Juchhuuu no’n Mittleren Landweg. För mi weer dat dor dat Paradies. Tan’t Grete un Unkel Willi weern dor no’n Krieg backen bleven. Wo schullen se ok anners hen? Hamburg weer in dutt un kaputt. Ut dat lütt Goornhuus weer mit de Tiet en scheune Villa worrn.

De Weltreis no de beiden fung mit’n Bus an, wieder mit de Strotenbohn un denn mit de S-Bohn ab Berliner Tor un an de föfte Töövsteed mutt ik ruut. Kunn ik nie nich verpassen. Worüm nich? De ganze Bohnstieg weer full mit Hundrosen (Heckenrosen). Dat is hüüt noch so. Ober denn – weer ik noch lang nich dor. ¾ Stünn to foot! Männichmol heff ik dacht ik weer al in Honolulu wenn dat gor keen Enn nehmen wull. Na ja, as so’n lütte Deern süht man dat allens anners. Ankomen bün ik jümmers. Mien Tan’t Grete hett mi denn eerstmol in’n Arm nohmen, düchtig drückt un denn mutt ik allens ankieken wat de beiden nu wedder nee mookt harrn. No dat Meddageten droff ik mi op dat Sofia kuscheln, orrer beter noch in’n Goorn legen. Wat weer dat blots eenmol scheun. Ganz alleen mit mien Gedanken mang de Vogels, de Immen. De Pogen ut’n Groben vertellt mi ok noch wat.

Över Nacht dröff ik ok af un an blieben. Un denn keem dat allerbest. Obends, ik sloop in so’n Ort Koje, sett Unkel Willi mi wat op’n Kopp, fummel dor so’n beten an enen Kassen rüm un denn – jo denn – heuer ik Musik. Dat weer sien „Dedektor“, Marke „Eigenbau“. Mit düssen „Walkman“ ut de 50er Johrn bün ik jümmers in enen seligen Droom indruselt.

Je weniger du hest, je mehr kannst dat geneten. Und wat harrn wi nich allens all an Technik: Walkman – CD Player – MD Player – iPod (Eipott), nich to bruken för dat Fröhstücksei. Un nu dat Smartphone mit Knopf in’t Ohr. Nu sitten twee, achtern, vörn, is ganz egol, un jedeen hett so’n Hörgerät in’t Ohr. Denn wippt se mit de Feut, plinkert sik sogor to. Blots snacken, mit’n anner, dat dot se nicht mehr.

Silke Frakstein