De Tieden ännern sik
Morgens Klock acht in de U-Bohn. Jümmers mehr Lüüd kümmt rin inne Bohn. Blond, schwarz, rot, gelockt, allens dor.
Wo lang is dat her, dat ik ok dorbi weer? De mehrsten harrn to de Tiet en Book, orrer dat Blatt för de Nees. Ik harr mien Knütttüüch dorbi un heff al miene Pullover in de Bohn knütt. Ok mit Bordüre. Kann ik mi hüüt gor nich mehr vörstellen. Wi harrn „feste Plätze“, ohn veel Frageree orrer so.
Un denn is dat passeert. Ik weer bannig op dat Muster konzentreert un heff gor nich markt dat wi al Jungfernstieg weern. Mien Nober hett mi Bescheed seggt. Ohhhh, hoch, dat Knütttüüch tosomen grabbelt un ruut. Un wat passeert? Een Knull Wull fallt rünner. Ik stoh buten un de Dör geiht to. Un denn? Steiht mien Nober op, mookt de Dör op, dat güng dortomolen noch, un smiet mi de Wull ruut.
Wi sünd noch lange Johren tosomen fohrt un wenn wi Urlaub harrn, hebbt wi Bescheed seggt.
Un hüüt? De Bohn is ok vull. Veele hebbt swatte Kleedoosch an, kiekt gräsig un de Laberknoken liggt in de Hand as de Bibel. Un jeedeen hett’n Hörgerät in’t Ohr. Un in de letzte Reeg? Sitten Schietbüdel un ik op’n Weg no’n Hauptbohnhof – rode Jacken un sneewitte Hoor. Un wat sünd wi? Fremdkörper – corpus alienum – ein Festkörper ist von außen in das Gewebe gedrungen.
Mit’n Smuustergrienen goht wi Hand in Hand unsen Weg.
Silke Frakstein